Voor de Pink Christmas kerkdienst – 18 december 2016 in Amsterdam – schreef ik drie toneelscenes naar aanleiding van het Kerstverhaal uit het evangelie van Lucas 2.  In deze scenes staan Maria en Elisabeth centraal, twee vrouwen die leven in een mengeling van chaos en verwarring totdat Maria woorden van hoop terugvindt in haar loflied.

Loflied van Maria

Mijn God!

Diep in mij groeit de hoop.

Ik kan dansen.

De aarde draagt mij.

En ik kan de aarde dragen.

In mij groeit de hoop.

Niet als emotie.

Niet als woede of schaamte.

In mij groeit de hoop.

Niet als een goedkope mening.

Niet als een vlucht naar voren.

Mijn hoop groeit als een kind.

Ik voed het.

Ik koester het.

Het gaat zijn eigen weg.

Het wordt groot zonder mijn wil.

Nog even en hij zal het licht zien.

Ik wijs hem de wereld.

Hij heeft de woorden, ik leer hem de taal.

Hij deelt het brood, ik geef hem te eten.

Hij speelt, ik laat hem gaan.

Hij profeteert, ik zie de weerstand.

Hij ontvangt applaus, ik hoor het schelden.

Ze roepen alles.

Jood!

Tuig!

Homo!

Buitenlander!

Oproerkraaier!

Terrorist!

Ik schreeuw de longen uit mijn lijf.

Mijn jongen is rechtvaardig!

Hij doet geen vlieg kwaad.

Hij is de hoop voor onze toekomst.

Gods bedoeling met deze wereld.

Houd God erbuiten zeggen ze.

Vloek niet.

Jij weet van niets.

Jij bent de moeder.

Hij moet weg.

We willen rust.

Hij moet dood.

Mijn God!

Overal wordt de hoop geboren.

In de afgesloten huizen.

In de opgesloten mensen.

In het nietswaardige bestaan.

In het verborgen verlangen.

Hij zal komen.

En alles en iedereen tevoorschijn roepen.

Uit hun huizen en kasten.

Uit hun vooroordelen en meningen.

Uit hun oorlogen en ruzies.

Alles zal aan het licht komen.

En we zullen dansen.

En dansen.

En dansen.

En dansen.

En dansen.

En dansen.

En dansen

En dansen.